Herferð.

Rigningasuddinn slengdist í andlitið á baráttustúlkunum og stóru grimmu hundunum á stjörnubjörtu kvöldinu í dimma þétta skóginum á niðdimma þriðjudagskvöldið þegar þær, dugnaðaforkarnir örkuðu á ógnarhraða eftir stórhættulegum stífluhringnum, innan um allskonar ruslaralýð, hottintotta og stórglæpamenn í þrjá ættliði. Allir þeir sem á vegi þeirra urðu fengu tár í augun vegna gustsins sem myndaðist þegar baráttukvendin geystust fram úr fólki. Straumhörð áin ruddi sér leið niður hrikalega dimmt gilið, og hreif með sér allt sem lauslegt var. Þær létu eins og ekkert væri, enda marga súpuna sopið og etið brauð með. Umræðuefnið voru hrikaleg aukakílóin og stórundarlegt plássleysið í undirfötunum. Þær töluðu og töluðu og fyrr en varir, eins og hendi sé veifað... voru þær villtar. Hundarnir ýlfruðu að hræðslu og stúlkurnar skulfu eins og ný-útsprungnar vorhríslur við undirleik 5 sinfóníunnar eftir Sjúbert. Spennan  og taugatitringurinn minnti helst á viðtalsþáttinn "Maður er nefndur", svo ofboðslegt var þetta. Þær litu flóttalega í kringum sig, trjágrein reif svöðu sár og augað næstum úr Lillu, svo öthuguðu þær hvort GSM-símarnir væru örugglega ekki í vösunum.... Jú.. hjúkk... það væri þá hægt að hringja volandi eftir aðstoð ef illa færi.  Eins og hendi væri veifað, brast á með tunglskyni... og sjá... þar var göngustígurinn. Stúlkurnar rétt fengu 2-3 Camenbert osta, Ritz-kex og rifsberjasultu í sárabætur hjá Yfir-laumu-Snigli til að seðja sárasta hungrið eftir baráttuna við óblíða veðráttuna og hrikaleg náttúruöflin í Árbænum. Þær áhváðu að ferðirnar yrðu fleiri.